De knoop is doorgehakt. Ik ga Oeganda verlaten. Na bijna vier jaar heb ik besloten om in december – in ieder geval voor een half jaar – terug te keren naar Nederland. En daarna zie ik wel weer.
Voor velen komt deze beslissing als een grote verrassing, maar voor mij wat minder. Alleen had ik niet verwacht dat het al eind van dit jaar zou zijn.
Er zijn vele redenen waarom ik tot deze beslissing ben gekomen. Belangrijkste reden is dat ik al 1,5 jaar bezig ben met het verkrijgen van een work permit. En dit blijkbaar niet op een normale soepele manier kan. Covid en het huidige politieke klimaat maken het er niet makkelijker op om een bedrijf op te starten. Al maanden spookt het door mijn hoofd of dit het nu is.
Zonder al te veel op de details in te gaan, heb ik vlak voor mijn vertrek naar Nederland in juli te maken gehad met zware intimidatie vanuit Immigrations. Uiteindelijk heeft de Nederlands Ambassade ervoor gezorgd dat ik veilig uit Oeganda kon vertrekken. Dat ik überhaupt nu terugben in Kampala is een klein wonder.
Remote werken klinkt ideaal, maar ik vind het ook eenzaam. Daarnaast mis ik het hebben van collega’s en het onderdeel uitmaken van een team. Ook heb ik het gevoel dat ik een beetje stilsta qua ontwikkeling binnen mijn vakgebied.
Andere belangrijke reden om Oeganda te verlaten: de avondklok. Al 18 maanden hebben we te maken met een avondklok en geen idee wanneer deze wordt opgeheven. Het is meer dan ooit een gedoe om ergens naartoe te gaan en thuis te komen. Eind juni is de avondklok weer vervroegd van 21 uur naar 19 uur.
Vooral tijdens de zomermaanden in Nederland, realiseerde ik mij hoe erg ik in mijn vrijheid wordt beperkt. Als ik in een land met een avondklok had willen wonen, was ik wel naar Zuid-Soedan gegaan. Er is absoluut geen duidelijkheid wanneer hier een eind aan gaat komen. Dat maakt het leven hier niet makkelijker. Vele plekken zijn dicht of via de achterdeur open en de kans dat politie een inval doet, is aanzienlijk.
Ook heb ik Kampala wel gezien na vier jaar. Vanaf het begin heb ik een haat-liefdeverhouding met deze stad. En tijdens de laatste lockdown werk ik opnieuw met mijn neus op de feiten gedrukt hoe beperkt deze stad is. Ik mis schone lucht, natuur, rust en plekken waar je naartoe kunt gaan.
Naast bars en restaurants heeft Kampala niet heel veel te bieden. Je komt vaak dezelfde mensen tegen. In alles vind ik het beperkt. Ik mis een goede mix van cultuur, natuur etc. En voor iemand die snel verveeld is en alles wel zo’n beetje heeft meegemaakt op uitgaansgebied is het wel klaar. Been there, done that, zullen we maar zeggen.
Er is letterlijk een last van mijn schouders gevallen. Nu ik heb besloten om af te zien van een work permit. Maandenlang hing er een grote, grijze donkere wolk boven mijn hoofd. Deze wolk is weg en ik kan weer iets meer genieten van het Oegandese leven.
Vorig weekend was ik met vriendinnen op Banda Island. Een van de Ssese Islands in Lake Victoria. Een klein eiland voor onszelf. Relaxen, lekker eten, wijn en goede gesprekken bij het kampvuur. En genoeg tijd om na te denken wat ik zou willen.
Inmiddels heb ik ook een dubbel gevoel, want wil ik wel weg? Eens te meer besefte ik op Banda Island dat het een geweldige kans is dat ik zo kan leven. Dat ik de vrijheid en flexibiliteit heb om mooie trips te maken. Daarnaast weet ik dat ik met een Nederlands paspoort enorm bevoorrecht ben dat ik deze keus kan maken. Voor de lokale bevolking hier is dit allesbehalve vanzelfsprekend en dat is dubbel.
Nu ik Oeganda ga verlaten, wachten in Nederland de koude donkere dagen na Kerst op mij. Maar ook een overspannen huizenmarkt met alle vastigheden die erbij komen kijken. Ben ik hier klaar voor? Ik weet het niet. De afgelopen vier jaar waren een grote leerschool met keihard vallen en weer opstaan.
Ik wil graag mijn flexibiliteit behouden en mijn opgedane kennis in Oost-Afrika gebruiken in uitdagende internationaal georiënteerde functies. Uiteraard blijf ik naar Oeganda komen, omdat ik verantwoordelijk ben voor de Crane Dancers in Kampala.
Na vier jaar is het tijd voor een nieuwe fase. En iedereen die mij enigszins kent, weet dat dit voor mij al een lange periode is.