Ik wilde eerst iets schrijven over structuur aanbrengen, budget beheren, begroting maken en prioriteiten stellen binnen een Oegandese organisatie. Deze volgt later. Afgelopen vrijdag publiceerde ik voor hoiUtrecht een verhaal met als titel Doorzetten en niet opgeven. Deze titel was ook bijzonder van toepassing op de situatie hier.
Op een of andere manier heb ik mijn off-days tot nu toe op vrijdag. Ik kan twee oorzaken bedenken. Ten eerste staat er op vrijdag een lang en intens weekend voor de deur met minimaal twintig meiden. Tweede oorzaak is het feit dat de schoonmaakster om 10 uur hoort te komen en ik vaak op vrijdagochtend een deadline heb voor hoiUtrecht. Terugdenkend aan de afgelopen weken trek ik de conclusie dat Hollandse deadlines in combinatie met Oegandese afspraken onmogelijk zijn.
Maar terug naar doorzetten en niet opgeven. Een van de tantes van de meiden van GirlBe is samen met haar zus verantwoordelijk voor het koken en schoonmaken van GirlBe en mijn huis. Zij zou ook verantwoordelijk zijn voor de planning als Remy niet aanwezig is. Bij een community project als dit is het noodzakelijk om personeel uit de community zelf te hebben.
Afgelopen woensdag was mijn vrije dag en onze founder ging voor het nieuwe project naar het eiland. Dinsdagavond kwam ze tot de conclusie dat het misschien niet zo’n handige dag was aangezien ik vrij ben op woensdag. Na vijf weken is een ding inmiddels duidelijk. Ik ga mijn plannen niet al te veel aanpassen aan de onberekenbare locals hier.
Dit klinkt hard maar ik heb ook afspraken in Nederland waar ik rekening mee moet houden. Mijn tactiek is inmiddels dat we het moeten proberen of iets werkt of niet. Op deze manier realiseren ze zich de volgende hopelijk iets eerder dat dit niet zo is in plaats van dat ik mij in allerlei bochten ga wringen om de situatie op te lossen. Iets met eigen verantwoordelijkheid en consequenties aanvaren.
Ik vertelde bovenstaande situatie woensdagavond aan mijn Britse vriendin. “Hoe weet je dan of het goed is gegaan vandaag?”, vroeg ze. “Niet”, was mijn antwoord. Er maar op vertrouwen en hopen dat ze inzien dat dit niet werkt.
Donderdag einde van de middag kreeg ik van onze lokale hulp de mededeling dat haar zus haar terugstuurde naar haar man aan de andere kant van de stad. Haar zus was het zat om nog langer voor haar en d’r kinderen te zorgen. Ze wilde wel haar schoonmaakbaan behouden en haar zus zou het werk voor GirlBe weer op zich nemen, zoals ze enkele maanden geleden ook had gedaan.
Ik was flabbergasted. Onlangs hebben we tegen haar zus gezegd dat haar rol wegviel omdat het schoonmaken niet echt meer nodig was. Waar ze eerst allebei 50.000 ugx kregen, is dit gewijzigd naar 80.000 ugx voor eentje. Omdat haar rol groter was, hebben we dit opgeschroefd naar 100.000 ugx. Ze begon te klagen dat dit niet genoegd was. Ik vond dit al raar.
Op vrijdag heb ik anderhalf uur gewacht op mijn schoonmaakster. Telefonisch onbereikbaar. Ik ben weggegaan naar mijn koffietent om een Nederlandse deadline te halen. Om geld te verdienen, zodat ik mijn leven hier kan bekostigen.
Ik heb mijn eigen plan getrokken en duidelijk gemaakt dat het zo niet werkt. Het ergste vind ik nog de meiden hier uiteindelijk de dupe van worden. Ik heb mijn klaagzang met het Nederlandse thuisfront gedeeld en dan is het doorzetten en niet opgeven.