Afgelopen weken is er heel veel gebeurd. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; ik ben niet langer meer de director van GirlBe. Een beslissing die ik 1 mei zelf heb genomen. Twee weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik in geen enkele vorm meer betrokken mag zijn bij de organisatie. Net of ik iets ergs op mijn kerfstok heb, maar ik zou niet weten wat. Het voelt alsof er na 5 jaar een relatie is verbroken. Momenteel kan ik drie scenario’s bedenken over wat de oorzaak is van deze drastische beslissing, maar of ik daar ooit een antwoord op ga krijgen….ik betwijfel het!
Dit betekent change of plans. En nee geen vliegtuig terug naar Nederland maar wel een antwoord vinden op de vraag wat ik hier eigenlijk doe? Waarom wil ik in Oeganda zijn? Waarom heb ik een passie? Om antwoord te krijgen op deze vragen, heb ik mijzelf vorige week vier dagen lodge cadeau gedaan (ook omdat het mijn verjaardag was). En waar kan je de schoonheid van het land beter herontdekken dan aan de rand van een kratermeer in het westen van het land.
Je moet het zelf organiseren maar Oegandesen zijn ontzettend behulpzaam en houden van een praatje. De reis vanaf Kampala naar Fort Portal verliep ontzettend soepel. Bij aankomst in de lodge 45 minuten vanaf Fort Portal en twee kilometer vanaf de main road bekroop mij bij aankomst al het gevoel wat ik hier in godsnaam vier dagen moest doen.
Ging ik me niet onwijs vervelen? Het zwembad zag er opeens ook minder aantrekkelijk uit dan op de foto’s. Deze city girl is gewoon niet zo goed in niets doen, maar ik weet ook dat het even tijd nodig heeft. Dat ik me aan de bush moet over geven. Gelukkig had ik op dag twee al het gevoel dat ik hier nog wel een week kon blijven.
Terug naar dat praatje. Ik merkte dat ik de eerste twee dagen in de bush praatjes moe was. Alle mannen willen op dit moment iets van mij en na meer dan twee maanden alleen maar mensen om mij heen, heb ik behoefte aan ruimte. Ik wil gewoon even alleen zijn en niet sociaal doen.
Op dag drie had ik wel het gevoel dat ik het weer aan kon om sociaal te doen en wilde ik wel iets van de omgeving zien. Dus ging ik wandelen met gids Ivan. De geplande een tot anderhalf uur werd drie uur inclusief vijf kratermeren en wat wetenswaardigheden over de regio rijker. Tijdens de wandeling beseffend dat Oeganda ook gewoon een heel mooi land is. Dat mijn verblijf inderdaad geen strafkamp is, dat ik er meer van moet genieten. En bovenal dat ik bevoorrecht ben dat ik dit leven de komende maanden kan leven.