Boodschappenchallenge

Vandaag stond ik in de Indiaase supermarkt en was ik op zoek naar kerriepoeder voor de kipkerrie. In geen velden of wegen kerriepoeder te bekennen.

Mijn gedachten dwaalde af terug naar de supermarkten in Kansanga, de wijk waar ik eerste woonde. Op een vrijdagmiddag had ik zin in wijn. “Dan ga je toch even naar de supermarkt”, aldus een Nederlandse vriendin op de app. Ik vertelde haar dat het zo eenvoudig allemaal niet is. De supermarkt om de hoek verkoopt geen wijn. Het doen van boodschappen is een ware challenge.

Goede fles wijn

En als je ergens wijn vindt, betaal je zo voor de goedkoopste fles 5 euro en de kwaliteit…
Inmiddels ben ik verhuisd naar de andere kant van de stad en heb ik een upgrade van buurt. De expatsupermarkten op loopafstand. De wijn in grote getale aanwezig, maar voor een goede fles betaal je zo 10 euro.

Gedroogde visjes

Een andere zoektocht: kattenvoer. Niet te krijgen in de buurt waar ik eerst woonde, dus werd het eten wat de pot schaft en gedroogde zilvervisjes van de kraampjes op straat. Maar ook een straatkat krijgt praatjes en vond twee keer gedroogde visjes per dag wat eentonig worden.

Om te zorgen dat de kat iets meer vet op zijn kattenlichaam ging krijgen, ging ik speciaal kattenvoer kopen in een expatsupermarkt in de naastgelegen wijk Kabalagala. De keuze was niet reuze en voor een blik Whiskas betaal je 1,90 euro. Speelgoedmuizen of iets anders voor de kat. Belachelijk duur of niet te vinden.

Lachwekkend

Sommige producten zijn zo absurd duur in de supermarkt dat het lachwekkend is. Ik begrijp dat je de hoofdprijs betaalt voor kaas, verse vleeswaren en de A-merken verzorgingsproducten zoals Nivea of Odorex. Gezien de importreis en status van deze producten is het meer dan logisch.

Maar waar ik vorige week heel hard om moest lachen, was de prijs van een afwasborstel. Sowieso vind je bijna nergens afwasborstels, maar bij de Shoprite zag ik er eentje. Lees eentje en de prijs ruim 5 euro. Ik herhaal 5 euro voor een afwasborstel! Waarschijnlijk kan het goedkoper in de Chinese winkel, maar daar is de kwaliteit om te huilen. Dus blijf ik maar vrolijk de schuursponsjes gebruiken.

Waxinelichtjes

Ander voorbeeld waar ik heel hard om moest lachen zijn kaarsen. Voor de sfeer in mijn nieuwe huis wil ik graag een paar kaarsen of waxinelichtjes. Op de standaard kleine witte kaarsen na, is het wederom een kleine zoektocht. Daarentegen zijn kaarsen ook weer heel duur. Zo kwam ik tijdens mijn zoektocht naar de kerriepoeder in de Indiaase supermarkt – tot mijn grote vreugde – waxinelichtjes tegen maar voor welgeteld twaalf lichtjes betaal je bijna 4 euro!! En nee zo bijzonder zagen de waxinelichtjes er ook weer niet uit…

Ik blijf natuurlijk een calvinistische Hollander maar ik ging bijna lachend de supermarkt uit.