Sinds 3,5 week ben ik terug in Oeganda, the Pearl of Africa. Vijf maanden ben ik in Nederland geweest om te kijken hoe het leven daar mij weer beviel. Deze vijf maanden waren vooral hectisch: sociaal leven, werken, sporten, opleiding volgen en vanaf afstand wat zaken in Oeganda aansturen. Ik kan je zeggen niet de beste combinatie en dit gaan we niet nog een keer zo doen.
De afgelopen vijf maanden heb ik ook heel vaak de vraag gekregen of Oeganda/Kampala (waar ik woon) thuis is voor mij. Een vraag die ik mijzelf de afgelopen elf maanden regelmatig stelde. Voelt Kampala als thuis voor mij? Is Oeganda thuis? En wat is thuis? Nu ik terug ben, kan ik zeggen dat Kampala momenteel meer thuis is voor mij dan Nederland.
Dit komt vooral omdat ik al 1,5 jaar niet meer in mijn eigen huis in Utrecht zit. Daarnaast ervaarde ik de afgelopen vijf maanden als druk, geplanned en stressvol. Iedereen heeft haast waardoor het leven voorbij vliegt en je in mijn ogen niet echt ergens meer van geniet. En voor je het weet is een jaar voorbij gevlogen terwijl hier in Oeganda het leven veel minder voorbij vliegt. Aan de andere kant vraagt het enorm veel van je incasseringsvermogen en flexibiliteit en ik snap ook wel dat dit niet voor iedereen is weggelegd.
Terug in Nederland kwam ik erachter dat mijn omgeving mijn avontuur op de voet volgt. Ik kreeg vaak opmerkingen in de trant van: “Knap hoor wonen in zo’n land. Ik zou het niet kunnen. En wat mis je?” Ik mis eigenlijk niet zoveel. Natuurlijk wil ik weleens een wijntje drinken met mijn vrienden in Utrecht. Of ’s avonds op de fiets stappen in plaats van wachten op Ubers of mijn leven riskeren op een boda.
De afgelopen elf maanden heb ik de nodige dipjes ervaren. Alhoewel terug in Nederland en verhalen van anderen aanhoren, denk ik dat deze dipjes op een hand te tellen waren. En ben ik bovenal tot de conclusie gekomen dat het mij eigenlijk bijzonder goed afgaat wonen in Oeganda. Of zoals mijn moeder zegt: “Ik heb altijd gedacht dat je in het buitenland zou gaan wonen”.
Zonder twijfel de meest gestelde vraag van afgelopen weken/maanden. Ik kom terug op 27 december en dan zien we wel verder. Het is ook even afhankelijk van de financiën en hoe het mij de komende maanden gaat bevallen in Oeganda.
Wanneer je in een week tijd minimaal tien berichten van familie en vrienden ontvangt met de vraag hoe het gaat dan weet je dat het tijd is voor een update. Dus bij deze!
Blij mij te zien
Iedereen in mijn buurt – waar ik nog steeds de enige blanke ben – is blij mij weer te zien. “Hi my friend your back good to see you around”.
Wachten en wachten
De eerste dagen na aankomst was het vooral wachten, wachten en nog een wachten op mannetjes die het internet gingen installeren en mannetjes die mijn zoekgeraakte koffer gingen afleveren. In de praktijk betekent dit om half 10 uit bed gebeld worden met de mededeling dat de monteur voor het internet onderweg is. Na een paar keer bellen verschijnt de beste man om 14 uur.
Communicatie
Hierbij ben ik gelijk weer geconfronteerd met de Oegandese manier van communiceren. Je stelt een in onze ogen zeer duidelijke vraag en je krijgt een onduidelijk antwoord terug bijv your suitcase is coming soon of the driver is on his way. Wanneer dat soon is of waar de driver precies uithangt, blijft ook na doorvragen onduidelijk.
De soap die Kampala heet
Na drie dagen was ik al weer verzeild in Kampalees drama van het nachtleven. Ik zeg je GTST is er niets bij. En het ego van de gemiddelde Oegandese man is nog net zo groot als vijf maanden terug. Het is en blijft complex. Het vriendschappelijk om willen gaan met iedereen blijft een uitdaging. Dit is hoe ik als persoon ben en ik wil hierin dichtbij mijzelf blijven, maar na vijf maanden Nederland besef ik ook wel dat ik toch wat water bij de wijn moet doen. We hebben immers te maken met een totaal andere cultuur. Aan de andere kant merk ik dat ik na een jaar Oeganda ook wel een soort van respect heb afgedwongen, waardoor het voor mij iets makkelijker is om hier een weg in te vinden. En inmiddels hebben zij het ook wel door dat ik maar al te goed weet hoe het hier werkt.
Crane Dancers
Na vijf maanden waren de Crane Dancers superblij om mij weer te zien. Allemaal zijn ze er nog wat ik al een prestatie op zich vind. Na afloop van mijn eerste bijgewoonde training kwam naar boven dat alle tieners waar ook ter wereld hetzelfde zijn. Smoesjes gebruiken om ergens anders te zijn, matig presteren op school en niet luisteren naar hun ouders. Na toegesproken te zijn door de trainer sprak ik ze nog even op ouderlijke wijze toe. Het is niet de eerste keer dat ik mij een moeder voelde met de verantwoordelijkheid over twaalf meiden waarvan het merendeel in de beginnende pubertijd zit. We hebben mooie plannen met deze meiden en binnenkort meer over de Crane Dancers.
Bezoek uit Utrecht
Na een week mocht ik mijn eerste bezoek ontvangen. Twee vriendinnen van mijn hechte vriendengroep uit Utrecht kwamen langs. Een mooie kans om hen mee te nemen in mijn leven in Kampala om vervolgens in een truck op roadtrip te gaan naar Murchison Falls NP, Jinja en zij zijn doorgegaan naar Sipi Falls. Zij hadden de tijd van hun leven en het is heel erg fijn om bezoek te krijgen van vrienden die weten hoe mijn leven in Nederland is.
Autorijden in Oeganda
Dankzij deze roadtrip rijd ik auto in Oeganda en Kampala alsof ik al jaren doe. Mijn huisgenoot heeft een auto die ik mag lenen. De verkeersregels….recht van de brutaalste. Voorrang van links of rechts doen ze niet zo aan. Het is vooral je auto ervoor gooien en tot nu toe gaat dat erg goed. Alleen jammer dat de Oegandese ego’s van de mannen op leeftijd ook in het verkeer gelden. En beiden aan de kant op een iets te smalle weg daar hebben ze ook nog nooit van gehoord. In ieder geval trots dat ik ook mijn weg hierin weet te vinden.
Aan de bak
Een vriendin is na twee weken naar huis en de ander gaat maandag in de zeer vroege ochtend. Ik heb besloten ook even ‘vakantie’ te vieren en bij te komen van alle hectiek in Nederland. Ik kan je vertellen het is niet niets zo’n halve verhuizing iedere keer. Dit betekent dat ik vanaf volgende week hard aan de bak moet om te zorgen dat er in plaats van geld uitgeven ook wat geld binnen gaat komen.