Vandaag hebben we de try-out gehad van onze voorstelling Kati Atyer, Acholi voor ‘Breaking the Silence’. De titel kozen we met z’n allen uit een lange lijst. Deze bestond vooral uit titels die aangaven dat de jongeren weliswaar de oorlog niet willen ‘vergeten’ maar vooral willen focussen op de problemen die ze nu tegenkomen in hun leven en de uitdagingen die hun directe toekomst biedt. Ze willen dat hun stem ook wordt gehoord en dat ze een bijdrage aan de maatschappij kunnen leveren.
Cre8 is 2,5 week geleden begonnen met 56 jongeren uit Gulu en omgeving. Het einde nadert en de grote twee voorstellingen zijn op vrijdag en zaterdag in Gulu zelf. Afgelopen dagen hebben we met beperkte middelen, bijvoorbeeld geen stroom, fatsoenlijk opmaakprogramma en budget een flyer gemaakt. Dit betekende een opmaak in word en minimaal 300 keer kopiëren. Flyers zijn hier populair en vinden gretig aftrek zonder op de grond te belanden.
Naast de promotie ben ik ook voor ongeveer 25 meiden het grote Westerse voorbeeld. Dit betekent dat vanuit alle hoeken stiekem minimaal 5 paar ogen mij zitten aan te staren, aan mijn haar voelen of naar mijn gelakte teennagels kijken. Kortom, voor de tieners van het project ben ik interessant.
Naast verlegen lachen, beginnen ze na een week los te komen. Ze durven iets tegen mij te zeggen en giechelen en staren niet meer ongegeneerd. Ze vinden het ook allemaal erg interessant als je komt kijken en naast ze komt zitten. De jongens beginnen ook los te komen, maar zien mij niet als een groot Westers voorbeeld en behandelen mij iets minder als een of andere popster. Een kleine verademing.