Netvlies

Twee weken geleden ben ik teruggekomen uit Oeganda. Het abrupte afscheid, bijna aan het einde van de laatste voorstelling, viel mij als nuchtere Hollandse zwaar. Het zijn beelden die meerdere malen per dag op mijn netvlies te voorschijn komen. In de anderhalve week dat ik in Gulu was, bouw je een band met elkaar op.

Pas sinds dit weekend heb ik het gevoel dat ik weer een beetje bij ben. Dat ik niet achter de feiten aanloop. Neemt niet weg dat ik weer heerlijk wordt geleefd hier in Nederland. Ik was nog niet terug of ik had al een babyshower. Ook aan andere sociale verplichtingen geen gebrek.

Babyboom en jachten van een miljoen

Een raar gevoel om weer opgeslokt te worden in het dagelijks leven. Waar de babyboom gewoon doorgaat en ik ondertussen de Oegandese kindjes met kapotte kleren niet van mijn netvlies krijg.

Een dag nadat ik was geland, zat ik alweer op kantoor, waar al mijn collega’s druk waren met de organisatie van de HISWA te water. Van te voren had ik mij al voorbereid op deze situatie. Een groter contrast was op dat moment denk ik niet mogelijk: van zware armoede naar jachten van een miljoen. Maar het leven gaat gewoon door. Ook dat weet ik.

Wereld van verschil

Tussen alle dagelijkse beslommeringen door, staan vooral de beelden van het afscheid nog helder op mijn netvlies. Stoere jongens met tranen in hun ogen. De 15-jarige Francis die zich duidelijk groot houdt als ik vertel dat ik wegga. Als ik mijn hoofd nogmaals omdraai zie ik de tranen in zijn ogen staan. Maar ook het verblijf thuis bij de 18-jarige Remy (breakdance teacher van het project) staat in mijn geheugen gegrift. Een jong kwetsbaar meisje die in een soort opvangcentrum woont. Zij betaalt haar high school met het geld wat zij verdient met het geven van breakdance lessen. Letterlijk een wereld van verschil met mijn leven hier.

Als ik probeer uit te leggen hoe het in Oeganda en Gulu was, kom ik er achter dat niemand echt begrijpt hoe ik mij voel. Hoe arm sommige gezinnen zijn en hoe schrijnend en uitzichtloos hun situatie is. Het zijn beelden die de komende tijd nog wel op mijn netvlies staan en het zijn herinneringen die ik de rest van mijn leven meedraag.