Reizen en vooral alleen en door minder ontwikkelde landen is een uitstekende zelfkennistest. Tot deze conclusie kwam ik na een paar uur in een busje. Nadat ik ’s avonds laat aan kwam in het hotel werd ik de volgende ochtend heel vroeg opgehaald. Nu is heel vroeg in Nederland al een rekbaar begrip. Is dit 6, 7 of 8 uur? Maar wat ze in Afrika verstaan onder vroeg ophalen, werd mij na 4 uur wachten duidelijk.
Om 06.30 zat ik al braaf aan het ontbijt, want je weet maar nooit. Om 7 uur was ik klaar voor vertrek en om 11 uur werd ik geloof ik eindelijk opgehaald. Inmiddels al de nodige tijdschriften uit. Begonnen in mijn boek en urenlang het straatleven geobserveerd. Want wat moet je anders? Kan moeilijk de buurt verkennen, geld halen of iets anders. Want ja de bus kon elk moment op de stoep staan. En zo werd mijn geduld ernstig op de proef gesteld.
Eenmaal in het busje werd een andere eigenschap flink getest. Mijn Cre8-collega merkte op dat we het allemaal maar lijdzaam moesten ondergaan. Geen idee hoe lang we in de bus gingen zitten, waar we gingen overnachten en hoe slecht de weg nog ging worden. Ook in dit geval was ik afhankelijk. Nu vind ik het afhankelijk zijn van iemand verschrikkelijk en als het lot van het ongewisse ook nog in de handen van een Afrikaan ligt, dan zit er maar een ding op: het gewoon lijdzaam ondergaan. Het stofhappen en de houten kont maar voor liefnemend.
Ondertussen heb je wel ruim 10 uur de tijd om goed na te denken over je leven. In de uren dat ik in het busjes zat en het Keniaanse landschap aan mij voorbijschoot, bedacht ik vier geweldige onderwerpen voor portretten. Heb ik nagedacht wat ik met mijn leven wil en hoe je katten eten geeft als je als blanke in de bush woont met een tropenarts. Die moeten dan maar gewoon met de pot mee-eten was mij conclusie. Want waar haal je kattenvoer vandaan? Twee dagen reizen en uren wachten hebben mij weer heel wat duidelijk gemaakt.